عاشق خودت باش

خوب زندگی کردن واقعا سخته. به نظرم کسایی که قدر زندگیشون رو می دونن واقعا کم هستن. 

وقتی دچار یه مشکل یا درد می شیم یادمون می افته که چرا قدر روز هایی که سالم بودیم یا مشکلی نداشتیم رو ندونستیم و این ذات آدم هاست.

ما همیشه سعی می کنیم غر بزنیم و ایراد بگیریم. حتی اگر مشکلی هم نداشته باشیم به راحتی می تونیم مشکل تراشی کنیم و حال دل خودمون رو خراب کنیم. 

دلم می خواد واقعا قدر روز های جوونیم رو بدونیم. دلم نمی خواد وقتی پیر شدم بگم دیدی چطور عمرم رو هدر دادم؟ چطور از روز هام استفاده نکردم؟

ولی مسئله این جاست که واقعا می خوایم حالمون خوب باشه؟ اگر فردا رو نداشته باشیم چی؟ امروز چقدر برای خوب بودن حال خودمون تلاش کردیم؟

آیا قدر زندگی که داریم رو می دونیم؟ 

به شخصه من آدمی هستم که مشکلات احساسی خیلی روی روند زندگیم تاثیر می ذاره و زندگیم رو به هم میریزه. و این به خاطر کوتاهی خودم در حقه خودمه. من نباید اجازه بدم که دیگران بتونن حال دلم رو بد کنن. چون وقتی حال دلت بد باشه هیچ چیز قشنگی توی زندگیت نیست. و متوجه هیچ چیز نمی شی. من باید به جایی برسم که کسی نتونه من رو ناراحت کنه. باید یاد بگیرم که خودم رو تا آخر سفر زندگی نیاز دارم و اگر بخوام روز هام رو با غم از دست دادن کسی بگذرونم یا ناراحت از نبودنش باشم دارم به خودم ظلم می کنم. اون که رفته، اون که زندگی خودش رو داره... اون به من بدی کرد. چرا من هم به خودم بدی کنم؟ مگه این منِ بیچاره چقدر طاقت بدی دیدن داره؟ وقتی خودم دارم خودم رو اذیت می کنم یعنی من رو لایق کوچیک بودن و آزار دیدن می دونم. خب مسلما بقیه همه همین طوری باهام رفتار می کنن. 

واقعا چطور می شه تمام و کمال خودت رو دوست داشته باشی و بیشتر از هر کسی به فکر خودت باشی؟ منظورِ من خودخواهی کردن نیست. منظور من احترام گذاشتن به خوده... این که وقتی کسی داره با تو بد رفتاری می کنه و می دونی که داره به روح و روانت آسیب می زنه تو تصمیم بگیری که دیگه اون نباشه. منتظر نباشی اون کنار بزنتت... یا وقتی نیستش دلت به حال خودت بسوزه و خودت رو آزار ندی...

رسیدن به جایی که می گم کار آسونی نیست. 

ولی می شه کم کم به اون نقطه ی آرامش رسید. کافیه شروع کنی به دیدن خودت... همون طوری که عاشق دیگرانی عاشق خودت باشی...