هوای خودت رو داشته باش

به هر دلیلی که هست ازش جدا می شی، در واقع این خواسته ی تو نیست. اونه که با رفتارش این جدایی ها رو رقم می زنه ولی... به هر حال اون کسی که تهش باخته تو هستی. 

روز اول می گذره، روز دوم، سوم... و چشم باز می کنی می بینی یک ماه از اون روز گذشته ولی تا کسی بهت می گه هنوز تو فکرشی یا نه می گی نه... الان دقیقا بیست و هفت روزه که بهش فکر نکردم! و این یعنی بیست و هفت روز مردم و زنده شدم تا تونستم روز ها و شب هام رو بگذرونم و حالا اینا به کنار... یه دفعه بعد از این مدت به سرش می زنه که دوباره برگرده. نه حالا به معنای اون رابطه ی گذشته. مثلا یهو دلش واسه خاطرات تو تنگ می شه و یه پیامی هم بهت می ده... و اون موقع ست که بیست و هفت روزی که بدون اون گذروندی پوچ می شه و به هوا می ره. یعنی می خوام بگم تمام زجری که کشیدی دوباره از روز اول قراره تکرار بشه. اون دوباره رهات می کنه و می ره و تو دوباره باید بیست و هفت روز بشماری... به راستی برای فراموش کردنش چند تا بیست و هفت روز نیازه؟

ولی... یه چیزی هست که ما نمی دونیم. قدرت ذهن آدم ها یه چیز خیلی خفنیه. یعنی تنها کسی که می تونه ما رو از این درگیری نجات بده خود ما هستیم. به نظر من فرصت دوباره دادن بد نیست ولی فرصت دوباره و دوباره و دوباره دادن بده. یعنی یک بار به خاطر دل خودت هم که شده اجازه بده دوباره برگرده و سعی کنه که بهتر بشه ولی اگه باز هم نتونست این بار تو راه برگشت رو به روش ببند. اگه همیشه ته دلت به برگشتش امید داشته باشی هیچ وقت نمی تونی فراموشش کنی. باید توی یک لحظه بخوای که تموم بشه و تمومش کنی. زندگی آدم ها طویله نیست که همین طوری سرت رو بندازی بری و هر وقت دلت خواست برگردی. واقعا این تو هستی که نباید اجازه بدی که اون برای تو تصمیم بگیره. این که هر وقت خواست بره و هر وقت خواست بیاد. این نشانه ی ضعفه... ولی از خودت بدت نیاد، از خودت متنفر نشو. چون این یعنی داشتن احساس، یعنی تو آدمی و احساس داری. اون کسی که این کار رو می کنه باید بدونه که هر کاری که می کنیم در نهایت به خودمون بر می گرده.

تهش... فقط خودتی که می تونی به خودت کمک کنی... تنها کسی که تا ابد مسئولیتش به عهده ی توست و باید هواش رو داشته باشی خودتی. خودت رو بیشتر از هر کسی دوست داشته باش.