ترس

این که تصمیم بگیری یک باره همه چیز رو عوض کنی واقعا سخته. این که بخوای فکر کنی واقعا دیگه شاید هیچ وقت توی زندگیت وجود نداشته باشه... خب این هم سخته. به نظرم فکر کردن بهش می تونه تا روز ها حالت رو بد کنه و همه اش یه دلیل داره... ما از ترس هامون می ترسیم.

وقتی داریش حاضری هر کاری بکنی که از دستش ندی، در واقع همیشه یه ترسی توی دلت هست که اگه بره واقعا زندگی واسم بی معنا می شه، و وقتی هم از دستش می دی ترس از این رو داری که نکنه دیگه هیچ وقت برنگرده... و چیزی که حال ما رو بد می کنه ترسه. شاید اگه هیچ وقت برنگرده اون قدر ها هم که ما می ترسیم حالمون بد نشه. باید یاد گرفت که ترس ها رو کنار بذاریم. گفتش صد در صد خیلی راحت تر از عمل کردن بهشه ولی... باید از یه جایی به بعد کسایی رو که می دونی حالت رو بد می کنن بذاری کنار. 

همیشه شنیدیم هممون که آدم از عشق نمی میره ولی یه چیزی هست... شاید از عشق کسی نمیره ولی یه افسوسی تا همیشه به جا می مونه، نمی گم دوست داشتن... می گم افسوس. شاید دیگه احساس دوست داشتن به طرف مقابلت نداشته باشی ولی اون افسوس تا همیشه کنارت می مونه. این که اگر می موند چی می شد، اگر جدا نمی شدیم چقدر خوب بودم، اگر دوستم داشت، اگر تنهام نمی ذاشت، اگر و هزار تا اگر دیگه که همه اش نشون از اون افسوسه. ولی تهش همه چیز توی این دنیا گذریه. شاید زمان ببره، شاید حالت واقعا بد باشه، شاید دل تنگ باشی، شاید حتی با فکر کردن بهش هم دلت بخواد گریه کنی ولی هیچ چیز توی این دنیا موندنی نیست و اگر نظر من رو بخوای حیفه که روز های جوونیت رو به دلتنگی بگذرونی...